Bez pośpiechu

Post z szarawarami w roli głównej trochę się zasiedział na blogu. Czas najwyższy wrócić więc do ulubionego wątku sukienkowego.

Kieckę kupiłam jeszcze w ubiegłym roku, jednak była na mnie o wiele za długa. Musiała odleżeć swoje, zanim wreszcie doczekała się krawieckiej obróbki. Debiut zaliczyła więc zaledwie parę dni temu.

Gdy tylko wyszłam w niej z domu, czułam, że chyba coś jest nie tak. Po dojściu, a właściwie dodreptaniu na przystanek tramwajowy, wiedziałam już mniej więcej, na czym polega problem.

Otóż cała sukienka jest prosta, a rozszerza się dopiero w miejscu doszycia falbany. Zaprojektowana jednak została na osobę znacznie wyższą ode mnie i pierwotnie falbana miała zaczynać się już na wysokości kolan. Ale po dopasowaniu długości do mojego wzrostu okazało się, że wąska część środkowa kończy się dopiero w połowie łydek.

W praktyce oznacza to, że ja mogę w tej sukience poruszać się jedynie półkrokami. Bieg do tramwaju oraz wszelkie inne gwałtowne i zamaszyste ruchy są po prostu niewykonalne.

W pierwszej chwili pomyślałam, że w czymś takim nie da się chodzić. Sukienka na dłuższą chwilę zagościła nawet na nieformalnej liście rzeczy przeznaczonych do sprzedania lub oddania.

Ale wróciwszy wieczorem do domu i nie zaliczywszy przy tym ani razu twardego lądowania, z kompletnym uzębieniem, bez obdartego nosa czy łokci, stwierdziłam, że jednak się z nią nie rozstanę. Będę mieć pretekst, żeby przynajmniej od czasu do czasu przestać się spieszyć.

maksi sukienka – Allegro
sweterek – lumpeks
chusta/szal – India Market
opaska – Claire’s
kolczyki – I am, %
bransoletki – Shiva
pierścionek – Allegro

Podobne wpisy