Wędrowny żywot bluzki

Od zawsze podobały mi się takie powiewne, hippisowskie rękawy. Kiedy jeszcze chodziłam do podstawówki, zaopatrzona w nie biała haftowana bluzka, wyszperana u cioci na strychu, więc autentyczna, bo z epoki, sztruksowe dzwony w butelkowym odcieniu zieleni oraz noszona do dziś kamizelka Taty, to były pierwsze w mojej szafie zwiastuny stylu, który wyklarował się w pełni dopiero pod koniec liceum i na studiach.

Jakże wielka była więc moja radość, gdy w paczce, przesłanej mi przez Gryziołki, oprócz zarekomendowanej już wcześniej przepięknej zielonej welurowej sukienki i kilku innych uroczych ciuszków (oczywiście pokażę je kiedyś wszystkie), znalazłam to cudo.

O wcześniejszym życiu owej bluzki wiem tylko tyle, że pojawiła się na blogu swej poprzedniej właścicielki, w poście pod ascetycznym tytułem „Szybki post”. Najwyraźniej jednak nie spełniała pokładanych w niej nadziei, więc wraz ze swoim falbaniastym pięknem przywędrowała do mnie. Ku wielkiej i oczywistej mej radości.

Po przymiarce okazało się, że ciuszek jest na mnie jakby ciut przyciasny. Niestety, przytyło mi się ostatnio tu i ówdzie. Ale czekoladowa tunika sprytnie ukryła wszystko, co niekoniecznie nadawało się do pokazania. Do tego zamaszysta spódnica. Tak, jak lubię najbardziej. Bo jak już szaleć (ze szczęścia) z falbanami, to na całego!

bluzka /Orsay/ – od Gryziołki
tunika /Topshop/ –  Ciuch-ciuch
spódnica /C&A/, torebka /New Look/ – Allegro
kolczyki, pierścionek – Six
bransoletki – India Market
naszyjnik – Ganga

Podobne wpisy